Autobianchi A 112 - trochę historii

[darkobo]

Autobianchi A 112



Rok po rozpoczęciu produkcji samochodu Giardiniera, w zakładach Autobianchi rozpoczęła się produkcja zupełnie odmiennego pojazdu, dotychczas nie wytwarzanego przez FIAT-a, jak w przypadku Giardiniery. FIAT miał w nowym przedsięwzięciu produkcyjnym -mediolańskiej firmy swój udział. Dopiero dwa lata później, w 1971 r. wyjaśniła się sprawa; okazało się, że nowy fiatowski pojazd, model 127, ma wiele wspólnych cech konstruk-cyjnych z Autobianchi A 112. Mediolańska firma uzależniona była od FIAT-a i w pewnym sensie stała się poligonem doświadczalnym turyńskiego koncernu. Samochód A 11 2 wyprodukowano w samą porę; wówczas wzrastało zainteresowanie małymi, ale wygodnymi samochodami, klasy pojemności skokowej silnika około 1000 cm3. Takim wozem jest właśnie Autobianchi A 112, ma małe wymiary zewnętrzne, jest tani, ekonomiczny w eksploatacji i zapewnia przewożenie 4 osób dorosłych oraz małego bagażu. Samochód wykazuje przy tym dobre własności dynamiczne; dużą prędkość maksymalną do 130 km/h i zdolność do rozpędzania się od O do 100 km/h w ciągu 18,6 s. Firma była pionierem jeśli chodzi o poprzeczne ustawienie z przodu układu napędowego we włoskich samochodach. Początek w 1964 r. zrobiła Primula, później był model A 111, a teraz układ ten zastosowano w A 112.
Silnik znajduje się z prawej strony pojazdu, a przekładnie z lewej, stąd wynika konieczność stosowania półosi napędowych o nierównej długości - prawa jest dłuższa. Znając konstrukcję angielskiego samochodu Morris Mini z jego 10-letniego stażu produkcyjne-go, można było w A 112 uniknąć takich (nie zawsze dobrych) rozwiązań, jak wspólny układ olejenia silnika i przekładni (skrzynia biegów zblokowana razem z przekładnią główną) oraz ustawienie chłodnicy równolegle do osi podłużnej pojazdu, W Morrisie Mini, ze względu na brak bezpośredniego wlotu powietrza od czoła pojazdu do chłod-nicy, zastosowano wentylator aż 16-łopatkowy, natomiast w A 112 wentylator jest 4-łopatkowy i sterowany zależnie od temperatury silnika, przez termostat. Silnik A 112 został opracowany w oparciu o znaną już wcześniej konstrukcję silnika z samochodu Fiat 850. Ta tylna jednostka napędowa Fiata 850 z wałem korbowym obracającym się w odwrotną (lewą) stronę niż wały korbowe wszystkich innych silników na świecie, znalazła zastosowanie w przednionapędowym A 112. Zmieniono w niej jednak wał korbowy, zwiększając skok tłoków, zmieniono wałek rozrządu, uzyskując inne czasy otwarcia zaworów i wprowadzono inny gaźnik. Wały: korbowy i rozrządu kręcą się teraz w prawą stronę.
Nadwozie tego małego pojazdu jest pojemne, łatwy dostęp do jego wnętrza daje troje drzwi. Po złożeniu tylnego siedzenia uzyskuje się dużą przestrzeń bagażową - 700 dm3.
Załadowanie bagażu odbywa się przez unoszenie do góry trzecich drzwi, które stanowią część ściany tylnej samochodu.
Rozmieszczenie wszystkich koniecznych zespołów w tak małym pojeździe zasługuje na uznanie. Układ napędowy znajduje się bardzo blisko przodu pojazdu, przez co uzyskano dużo miejsca na nogi osób jadących na przednich siedzeniach. Koło zapasowe umiesz-czone tuż przy ścianie tylnej pojazdu - leży płasko pod bagażnikiem. Pojemny, 30-litrowy zbiornik paliwa, również płasko ułożony, znajduje się przed tylną osią, a więc w bardzo bezpiecznym miejscu. Zawieszenie kół przednich i tylnych (pochodzi od Fiata 128) nie zajmuje dużo miejsca. Z przodu smukłe zwrotnice kolumnowe mieszczą się obok układu napędowego, natomiast elementy zawieszenia tylnego ułożone są płasko, poprzecznie. Takie rozmieszczenie elementów pojazdu pozwoliło na maksymalne wykorzystanie jego wnętrza, dodajmy przy niewielkich wymiarach zewnętrznych, l jeszcze jedna, ważna sprawa - ten mały wóz ma wiele rozwiązań zwiększających bezpieczeństwo. Oprócz bezpiecznego umieszczenia zbiornika paliwa, A 112 ma m.in. układ kierowniczy położony za osią przednią z łamaną przegubowo kolumną kierownicy, 2-obwodowy układ hamulcowy i miękkie wykładziny ostrych krawędzi we wnętrzu nadwozia. Autobianchi A 112 trzeba ocenić jako trafne i pierwsze włoskie rozwiązanie małego samochodu do masowego użytku, zarówno do jazdy miejskiej, jak i na dłuższe przebiegi. Trzeba przy tym pamiętać, że konstruktorzy tego wozu mieli ułatwione zadanie, wzorowali się na brytyjskim BMC-Mini i japońskiej Hondzie N-600. W konstrukcji A 112 zastoso-wano wszystko to, co było najlepsze w pierwowzorach, a zarzucono te rozwiązania, które spotykały się z krytycznymi uwagami w długim okresie eksploatacji wspomnianych pojazdów. W momencie wprowadzenia do produkcji A 112 nie produkowano we Włoszech małego, zarazem wygodnego i tak nowocześnie rozwiązanego konstrukcyjnie pojazdu z przednim układem napędowym. Wprawdzie zakłady Innocenti wytwarzały na licencji brytyjskiej słynny samochód Mini, nie była to jednak duża produkcja, a poza tym Mini nie "przyjął" się dobrze na włoskim rynku. Również zakłady Autobianchi nie produkowały takiej liczby pojazdów, którą mogłaby zaspokoić zapotrzebowanie. W 1970 r. razem z małą Giardinierą, A 112 oraz większymi samochodami: Primulą i A 111, firma wyprodukowała około 80 tysięcy pojazdów.
Samochód Autobianchi A 112 wytworzył we Włoszech jakby głód na pojazd tej klasy. Dobrze przygotował rynek na wprowadzenie samochodu produkowanego w wielkiej serii. Takim samochodem okazał się Fiat 127, do którego przeniesiono z A 112 cały układ napędowy i elementy jezdne, w tym zawieszenie kół przednich i tylnych. Po wprowadze-niu na rynek Fiata 127 nie zaprzestano produkcji A 112, przeciwnie, samochód zaczęto rozwijać konstrukcyjnie. Pojawiły się dwie nowe, obok podstawowej, wersje Autobianchi: A 112 Elegant i A 11 2 Abarth. Pierwsza wersja, to bardziej elegancki wystrój zewnętrzny nadwozia i wyposażenia wnętrza niż w wersji podstawowej, natomiast druga z wymienionych wersji została przygotowana przez specjalistyczną firmę Abarth. Zwięk-szono pojemność skokową silnika z 903 do 982 cm3, uzyskano wyższa moc o 10,3 kW (14 KM). Prędkość maksymalna wersji Abarth wzrosła do 150 km/h. W listopadzie 1977 r. zademonstrowano zmodernizowane nieco nadwozie A 112. Kształt pojazdu nie został zmieniony, natomiast dokonano zmian w wystroju zewnętrznym iwewnętrznym nadwozia. Z zewnątrz np. zmieniono zderzaki, wprowadzając nowe, szersze, wykonane z tworzywa. Z boku nadwozia umocowano szerokie listwy chroniące je przed drobnymi uszkodzeniami oraz zmieniono kształt przednich kloszy świateł kierun-kowskazów i zespolonych lamp tylnych. Po tych "kosmetycznych zabiegach" samochody A 112 uzyskały bardziej elegancki i nowocześniejszy wygląd.
Od 1979 r. wytwarzane są cztery wersje samochodu A 112. Samochód wyposażony w silnik o najmniejszej pojemności skokowej i najniższej mocy, produkowany od 1969 r. nosi teraz nazwę A 112 Junior. Najbardziej dynamiczna z wersji pochodzi z warsztatu Abartha. Pojazd wyposażony jest w silnik o pojemności 1050 cm3, również z Fiata 127, ale o oznaczeniu 1050. Moc silnika A 112 Abarth wynosi 51,5 kW (70 KM) i jest większa o 15,7 kW (20 KM) niż moc silnika o tej samej pojemności skokowej, stosowanego do napędu Fiata 127 - 1050. Samochód z silnikiem przygotowanym przez firmę Abarth ma dobrą dynamikę, np. prędkość 100 km/h uzyskuje już w ciągu 13,6 s rozpędzania. Najnowsze, wprowadzone w 1982 r., zmiany w gamie produkcyjnej samochodów Autobianchi A 112 spowodowały wycofanie z produkcji wersji Elegant, zastępując ją nową wersją, a raczej nowym jej oznaczeniem: LX. Samochód ma ten sam silnik, co Elegant o pojemności skokowej zwiększonej z 903 do 965 cm3, uzyskanej przez zwiększenie średnicy cylindrów z 65 do 67,2 mm. Zmianę tę wykonano już w 1 977 r.; natomiast LX ma teraz w układzie przeniesienia napędu skrzynię biegów o pięciu przełożeniach do jazdy w przód, zamiast skrzyni Eleganta czteroprzekładniowej. Zabiegu tego dokonano celem obniżenia zużycia paliwa.



DANE TECHNICZNE SAMOCHODU
Autobianchi A 112 (A 112 Junior/A 112 LX i Elite/A 112 Abarth)

Nadwozie samonośne, 3-drzwiowe, 5-miejscowe, metalowe
Silnik 4-suwowy, 4-cyl., rzędowy, ustawiony poprzecznie z przodu pojazdu, napędza koła przednie
Średn.cyl. x skok tłoka, mm 65x68/ 67,2x68/ 67,2x74
Pojemność skokowa, cm3 903/ 965/ 1049
Moc maks.przy obr/min 31 kW = 42 KM / 35,5 kW = 48 KM -DIN/5600/ 51,5 kW = 70 KM -DIN/6600
Stopień sprężania 9:1/ 9,2:1/ 10,4:1
Skrzynka przekładniowa 4-bieg/ 5-bieg/ 5-bieg
Zawieszenie przednie; wahacze poprzeczne, zwrotnice kolumnowe typu Mc Pherson, stabilizator
Zawieszenie tylne; trójkątne wahacze poprzeczne, 2-piórowy resor poprzeczny, amortyzatory teleskopowe
Hamulce dwuobwodowe, przednie tarczowe, tylne bębnowe z regulatorem siły hamowania, hamulec ręczny mechaniczny działa na koła tylne
Ogumienie o wymiarach 135 SR 13
Długość/ szer./ wys. pojazdu - 327/ 148/ 134 cm
Rozstaw osi - 204 cm
Masa własna pojazdu, kg 655/ 675/ 700
Prędkość maks., km/h 130/ 137/ 155
Zużycie paliwa l/100 km przy v= 90 km/h 5,6/ 5,8/ 5,3


źródło: Poznajemy samochody świata. Zdzisław Podbielski Samochody włoskie. WKiŁ, W-wa.1986

[Radicz]

No wielkie dzięki Darkobo! Temat też ciekawy, jeśli chodzi o dział Youngtimery

Z paroma rzeczami w opisie nie zgodziłbym się, ale to są detale


To może dodam coś od siebie Tekst z Auto Świata

Lancia A112 Abarth: Rosso corsa, czyli włoska wyścigowa czerwień, dostępna była nie tylko na nadwoziach Ferrari. Mniej zamożni klienci mogli urzeczywistnić swe sportowe pasje za kierownicą Lancii A112 Abarth
W październiku 1969 roku firma Autobianchi zaprezentowała model A112. Ten pojazd do sezonu 1985,
zobacz zdjęcia
kiedy zakończono jego produkcję, przeszedł kilka modyfikacji. Oprócz wyglądu zmieniała się także jego oficjalna nazwa. Autobianchi, niewielka włoski firma samochodowa, powstało 11 stycznia 1955 roku z inicjatywy Fiata, Pirelli i Bianchi. Nowe przedsiębiorstwo z bazą w Mediolanie produkcję rozpoczęło od bazującego na Fiacie 500 modelu Bianchina. Później z taśm montażowych zeszły Stellina i Primula. Najsłynniejszym autem było jednak A112, którego kariera zakończyła się z wejściem na rynek modelu Y10 wyposażonego w nowy silnik FIRE (Fully Integrated Robotised Engine). Pod koiec lat 60. Autobianchi zaczęło stosować nową technikę Fiata w swej wielkoseryjnej produkcji. Pierwszym samochodem z poprzecznie zabudowanym silnikiem z przodu było A111. Stąd już tylko krok do modelu z liczbą o 1 wyższą. Nowy pojazd był dostępny tylko w wersji 3-drzwiowej. Jego rozstaw osi wynoszący 2038 mm pozwalał na dość wygodne przewożenie czwórki pasażerów. Za tylną klapą znajdował się nieduży bagażnik, który można było znacznie powiększyć przez położenie drugiego rzędu siedzeń. Tego auta nie mógł nie zauważyć Carlo Abarth W A112 zastosowano 4-przełożeniową skrzynię biegów pochodzącą z Fiata 850 Sport. Jednakże 4-cylindrowy silnik o pojemności 903 ccm zamiast 52 KM wykazywał tylko 44 KM. To jednak przy niedużej masie pojazdu, wynoszącej zaledwie 680 kg, gwarantowało całkiem niezłe osiągi.
zobacz zdjęcia
Auto rozpędzało się do prędkości 135 km/h, a 100 km/h uzyskiwało po niecałych 16 s. Tym małym i bardzo sprawnym samochodem szybko zainteresował się Carlo Abarth. Jego przedsiębiorstwo specjalizujące się głównie w przystosowywaniu seryjnych pojazdów do sportu miało już wówczas duże doświadczenie przede wszystkim z autami marki Fiat, a także Alfa Romeo, Simca i Porsche. Samochody przygotowane przez firmę ze skorpionem w herbie odnosiły szereg sukcesów na torach oraz w wyścigach górskich. W roku 1968 powstał Abarth Formuły 1 z 3-litrowym silnikiem V8. Niestety, przy mocy zaledwie 320 KM nie miał on zbyt dużych szans z ówczesną konkurencją w zawodach Grand Prix. Podwozie tego pojazdu wykorzystano jednak później przy budowie innego samochodu sportowego. W 1971 roku Abartha przejął Fiat, a zespół wyścigowy zakupił Enzo Osella. Dla nowego A112 Carlo miał już gotowy silnik. Prototyp z jednostką napędową wywodzącą się z modelu TCR1000 o mocy ponad 100 KM testowany był na drogach wokół Mediolanu. Niestety, ten projekt nie doczekał się realizacji. Autobianchi A112 Abarth, który wszedł na rynek w 1971 roku, wyposażono w silnik o mocy zaledwie 58 KM. Tę informację potwierdzał odpowiedni napis na karoserii wozu. Na tablicy rozdzielczej pokazał się obrotomierz z czerwonym polem zaczynającym się przy 7000 obr./min. Dodatkowo wśród instrumentów pojawiły się na centralnej konsoli 3 dodatkowe wskaźniki - prądu oraz ciśnienia i temperatury oleju.
zobacz zdjęcia
Sportowe wyposażenie we wnętrzu auta uzupełniały profilowane fotele oraz skórzana kierownica. W roku 1974 dotychczasowy silnik A112 Abarth 965 ccm zostal zastąpiony przez silniejszą jednostkę o pojemności 1036 ccm. Wzrosła oczywiście moc. Teraz wynosiła 70 KM. Rok później Abarth został pierwszą wersją A112, która otrzymała 5-biegową skrzynię biegów. Najpierw Autobianchi, później Lancia Te ostatnie zmiany, a szczególnie zastosowanie nowego, dość nerwowego silnika, sprawiły, że autem zaczęli jeszcze bardziej interesować się młodzi entuzjaści sportowego wyczynu. A112 często brało udział w licznych wyścigach oraz rajdach w całej Europie. We Włoszech powstał nawet markowy puchar. W Trofeo A112, rozgrywanym w latach 1977-1984, rajdową karierę zaczynali słynni później włoscy kierowcy - Attilio Bettega, Fabrizio Tabaton, Franco Cunico oraz Michele Cinotto. Wersja cywilna także przeszła szereg modyfikacji. Z przodu auta pojawił się plastikowy grill. W roku 1979 okrągłe zegary zostały zastąpione nowoczesnym zestawem wskaźników, który później wykorzystano w terenowych samochodach Lamborghini. W tym czasie Abarth otrzymał wlot powietrza na pokrywie maski, który jednak
zobacz zdjęcia
nie spełniał prawidłowo swej funkcji. Na początku lat 80. z nadwozi A112 zniknęła nazwa Autobianchi. Firma została kupiona przez Fiata i zintegrowana z Lancią. Ze starym logo eksportowano jeszcze niektóre modele do roku 1989. We Włoszech ta marka pozostała do końca produkcji modelu Y10, czyli do końca roku 1995. Ostatnie egzemplarze A112 trafiły do sprzedaży w sezonie 1986. W ciągu blisko 17 lat produkcji z taśm zakładów Autobianchi w Mediolanie zjechało ponad 1,2 mln różnych wersji tych pojazdów.

Żwawy sportowiec dla wszystkich W latach 60. popularnym, włoskim samochodem sportowym, o wiele łatwiej dostępnym niż Ferrari czy Maserati był Fiat 1000 przygotowany przez Abartha. Z niedużego, 4-cylindrowego silnika o pojemności 982 ccm uzyskano moc 60 KM. Ten lekki pojazd z napędem na tylną oś uzyskiwał maksymalną prędkość nieco ponad 150 km/h.

Historia marki Spod znaku skorpiona

Urodzony w Wiedniu Carlo Abarth karierę sportową rozpoczynał jako zawodnik w wyścigach motocyklowych. Potem zajął się przygotowywaniem samochodów do wyczynu. Po pracy z inżynierem Piero Dusio nad modelem Cisitalia

w roku 1949 w Turynie założył własną firmę. Jej marką firmową stał się skorpion (znak zodiaku Abartha) na czerwono-żółtym polu. Przędsiębiorstwo początkowo specjalizowało się w przygotowywaniu do sportu samochodów seryjnych, głównie marki Fiat. Później konstruowano także własne auta. Po przejęciu przez Fiata Abarth został sportowym działem koncernu. Jego nazwa pojawia się przy wyczynowych pojazdach włoskiej firmy. Modele 124 Abarth oraz 131 Abarth odnosiły liczące się sukcesy w światowych rajdach, włącznie z tytułami mistrzowskimi. Abarth znany jest również z produkcji wysokiej jakości układów wydechowych.

[darkobo]

Dzięki radicz, chodzi właśnie o to, by posty rozwijały się we właściwym kierunku - czyli jeszcze więcej o A112 - jak ktoś ma - niech tu wrzuca.

Temat też ciekawy, jeśli chodzi o dział Youngtimery

Już wysłałem do Tomka pw z propozycją przeniesienia moich postów do Literatury lub Oldtimer&Youngtimer.

[Nat]

Autobianchi A112 to mały samochód wytwarzany w latach 1969-1986 przez włoską firmę Autobianchi. W końcowym okresie produkcji sprzedawany był również pod nazwą Lancia A112.

Firma Autobianchi została całkowicie przejęta przez koncern Fiata w 1967 roku. Nowy model - A112, który pojawił się pod marką Autobianchi był swego rodzaju platformą testową dla całkowicie nowych rozwiązań jakie miały się pojawić w samochodach tego koncernu. Małe ale wygodne i nowoczesne auto z umieszczonym poprzecznie z przodu silnikiem napędzającym koła przednie stało się podstawą do budowy Fiata 127, który wszedł do produkcji w 1971 roku.

W wyglądzie A112 jak i w zastosowanych rozwiązaniach technicznych trudno nie dopatrzyć się odniesień do produkowanego już wtedy od 10 lat brytyjskiego Mini. O ile jednak czerpano z niewątpliwego sukcesu poprzednika to wprowadzono szereg rozwiązań eliminujących słabe strony brytyjskiej konstrukcji. Jednocześnie na włoskim rynku nie było podobnego modelu w ofercie innych rodzimych producentów. Mini produkowany na licencji także we Włoszech przez Innocenti, choć nie spotykał się tam początkowo z dobrym przyjęciem mógł stanowić zagrożenie z powodu braku konkurencji. Wprowadzenie A112 do oferty największego włoskiego producenta wydawało się trafiać w porę zainteresowania małymi, wygodnymi autami o niewielkich i oszczędnych silnikach oraz przygotowało rynek na wejście Fiata 127.

Silnik oparty był na jednostce wykorzystywanej w Fiacie 850 ("serie 100"). Była to 4-cylindrowa, rzędowa jednostka, której charakterystyczną cechą był kierunek obrotu wału w lewo, przeciwny do większości konstrukcji. Po przeniesieniu go do A112 zmieniono jednak wał korbowy, obracający się teraz w prawo, zwiększono skok tłoka i zastosowano zmieniony wałek rozrządu. Silnik ustawiony był poprzecznie z przodu pojazdu i napędzał koła przednie za pośrednictwem 4-biegowej skrzyni biegów (od 1979 wprowadzono skrzynię 5-biegową). Podczas produkcji A112 korzystano z dwóch podstawowych wersji silnikowych o pojemnościach 903 cm? (moc 42, 44, 45, lub 47 KM - różnice wynikające m.in. z zastosowania innych gaźników) oraz 965 cm? (48 KM).

W wersjach sportowych firmowanych przez Abartha były to silniki o pojemnościach 982 cm? (58 KM), 1049 cm? (70 KM) i prototypowy 1060 cm? (85 KM).

Nadwozie posiadało 3 drzwi i w początkowej wersji przeznaczone było dla 4 osób. Od roku 1975 homologacja przewidywała 5 miejsc. Bagażnik miał pojemność 180 l a po złożeniu tylnej kanapy przestrzeń bagażowa powiększała się do 700 l.

Zawieszenie przednie i tylne zaadaptowano z Fiata 128. Z przodu stanowiły je wahacze poprzeczne z kolumnami MacPhersona, z tyłu poprzeczny resor i trójkątne wahacze z amortyzatorami teleskopowymi. Układ hamulcowy dwuobwodowy (z przodu tarcze z tyłu bębny) początkowo nie posiadał wspomagania. Wprowadzone było ono w mocniejszych wersjach silnikowych w trakcie produkcji, by od 1977 roku zagościć we wszystkich produkowanych wersjach.

W całym okresie produkcji powstało 7 serii modelu A112 i szereg wersji różniących się szczegółami wykończenia, wyposażeniem oraz montowanymi silnikami. Jednak przez cały ten czas konstrukcja pojazdu nie uległa poważniejszym zmianom.

Seria I 1967 - 1973
A112 zadebiutowało w wersji podstawowej z silnikiem o pojemności 903 cm? o mocy 44 KM. W połączeniu z 4-biegową skrzynią biegów pozwalał on na rozwijanie prędkości do 130 km/h. W roku 1971, równocześnie z wprowadzeniem do produkcji Fiata 127, silnik 903 cm? otrzymał nowy gaźnik, dzięki czemu osiągał moc maksymalną 47 KM. Wraz z debiutem Fiata 127 pojawia się również wersja A112 E z bogatszym wyposażeniem. Charakterystyczne było pojawienie się dwukolorowych nadwozi (dach w innym kolorze) niewątpliwie nawiązujących stylistycznie do Mini.

Również w 1971 zadebiutowała wersja A112 Abarth z mocniejszym silnikiem (58 KM) o pojemności 982 cm?, co pozwalało osiągnąć 150 km/h. W związku ze zwiększeniem mocy tej wersji pojazdu zmodernizowano układ hamulcowy wyposażając go we wspomaganie. Zewnętrznie samochód wyróżniał się czerwonym lakierem z czarną maską i logo Abartha na bokach. Na desce pojawił się dodatkowy wskaźnik temperatury i ciśnienia oleju.
A112 - 903 cm? (44 KM) - od 1971 47 KM
A112 E - 903 cm? (47 KM)
A112 Abarth - 982 cm? (58 KM)

Seria II marzec 1973 - 1974
Zmiany w serii drugiej dotyczą tylko stylistyki. Zmieniły się zderzaki na plastikowe z chromowanym paskiem w miejsce chromowanych z paskiem czarnym, zmienił się kolor przednich kierunkowskazów[potrzebne źródło], atrapa chłodnicy otrzymała nowy wzór ("kratka" w miejsce poziomych pasków), niewielkie zmiany dotyczyły deski rozdzielczej oraz tapicerki.
A112 - 903 cm? (47 KM)
A112 Elegant 903 cm? (47 KM) - w miejsce wersji E
A112 Abarth 982 cm? (58 KM)

Seria III końcówka 1974 - 1977
W końcowym okresie 1974 roku dokonano zmian w wnętrzu, które powiększyły nieznacznie przestrzeń z tyłu nadwozia co pozwoliło uzyskać homologację dla 5 osób. Światła tylne otrzymały nowy wzór ze zintegrowaną lampą cofania. W silnikach została zredukowana moc w związku z normami emisji spalin. W wersji Abarth oprócz czerwonego pojawiły się dwa nowe kolory nadwozia (odmiany zielonego i niebieskiego). Od 1976 Abarth z silnikiem 982 cm? ustąpił miejsca nowej wersji z silnikiem 1050 cm? o mocy 70 KM i prędkości maksymalnej 160 km/h.
A112 - 903 cm? (42 KM)
A112 Elegant - 903 cm? (42 KM)
A112 Abarth - 982 cm? (58 KM) do 1976
A112 Abarth - 1050 cm? (70 KM) od 1975

Seria IV 1977 - 1979
Przełom 1977/1978 przyniósł poważniejsze zmiany. Dach został podniesiony o 2 cm co zwiększyło przestrzeń wewnątrz kabiny. Przeprojektowano wnętrze zmieniając deskę rozdzielczą (wystająca obudowa zintegrowanych zegarów w miejsce niezależnego obrotomierza i prędkościomierza). W wyglądzie zewnętrznym zwracają uwagę wykonane całkowicie z tworzywa sztucznego zderzaki oraz listwy nad progami. Nowa atrapa chłodnicy miała wzór składający się z poziomych elementów, oprawa przednich reflektorów była w czarnym kolorze a na masce pojawił się bardziej wydatny wlot powietrza w miejsce całkowicie płaskiej kratki w poprzednich wersjach. Na tylnym słupku zagościł szerszy, czarny wywietrznik z tworzywa sztucznego. Klamki zewnętrzne miały czarne elementy plastikowe odróżniając się tym samym od poprzednich całkowicie chromowanych. Na tylnym pasie pojawiły się światła o nowym, bardziej wydłużonym kształcie. Do gamy silników dołączyła jednostka o pojemności 965 cm? i mocy 48 KM (powstała z powiększenia średnicy cylindra wersji 903 cm?). Wszystkie wersje wyposażone były we wspomaganie hamulców.
A112, A112 Juventus, A112 Appia - 903 cm? (42 KM)
A112 Elegant - 965 cm? (48 KM)
A112 Abarth - 1050 cm? (70 KM)
A112 Abarth Goldring - 1050 cm? (70 KM)

Seria V 5 marca[potrzebne źródło] 1979 - 1982
Stylistycznie V seria wyróżnia się bocznymi czarnymi panelami, które są połączone z również czarnymi nadkolami i wraz ze zderzakami tworzą wspólną linię wokół nadwozia. Również całkowicie czarna, bardziej wydatna atrapa chłodnicy obejmuje przednie reflektory. Podobnie na tylnym pasie czarna ramka obejmuje światła tylne. Całości dopełniają czarne, większe lusterka boczne. W wyposażeniu dodatkowym pojawił się miękki dach zasłaniany roletą. Istotną zmianą mechaniczną jest wprowadzenie 5-biegowej skrzyni biegów dostępnej z silnikami o pojemności 965 cm?.
A112 Junior - 903 cm? (42 KM) - 4 biegi
A112 Elegant A112 Elite, A112 Appia - 965 cm? (48 KM) 5 biegów
A112 Abarth - 1050 cm? (70 KM)

Seria VI październik 1982 - 1984
Przednie kierunkowskazy znajdują miejsce w plastikowych zderzakach. Wywietrznik na tylnym słupku miał kolor nadwozia. Po raz kolejny tylne światła otrzymały nowy wzór, pojawiły się na pasie tylnym również lampki oświetlające tablicę rejestracyjną. Wprowadzono luksusową wersję LX, m.in. w wyposażeniu pojawiły się elektrycznie sterowane szyby przednie, zamszowa tapicerka. Od 1982 roku na rynkach europejskich A112 sprzedawana była jako Lancia A112.
A112 Junior - 903 cm? (42 KM)
A112 LX, A112 Elite, A112 Appia - 965 cm? (48 KM)
A112 Abarth - 1050 cm? (70 KM)

Seria VII kwiecień 1984 - 1985
W VII serii modyfikacji podległy zderzaki, na które przeniesione zostały tablice rejestracyjne, a w przednich pojawiło się miejsce na światła przeciwmgielne.
A112 Junior - 903 cm? (42 KM)
A112 LX, A112 Elite, A112 Appia - 965 cm? (48 KM)
A112 Abarth - 1050 cm? (70 KM)

Wraz z pojawieniem się w 1985 roku Autobianchi/Lanci Y10 model A112 produkowany był tylko w wersji Junior do roku 1986.
A112 Junior - 903 cm? (42 KM)

Łącznie powstało ponad 1 250 000 sztuk (różnice w dostępnych źródłach). Ok. 75% modeli A112 sprzedanych zostało na rynku włoskim. Wersji Abarth (70 KM) powstało 117 tys. sztuk.





Dane techniczne
Producent: Autobianchi, Mediolan, Włochy
Okres produkcji: 1969 ? 1986
Następca: Lancia Y10
Segment: B
Nadwozie: samonośne, 5-miejscowe, 3-drzwiowy hatchback
Silnik: benzynowy, 4-suwowy, rzędowy, 4-cylindrowy, 2 zawory na cylinder, OHV, chłodzony cieczą, umieszczony z przodu
Pojemność skokowa: 903 cm? lub 965 cm? lub 982 cm? lub 1049 cm?
Średnica cylindra: 65,0 mm lub 67,2 mm
Skok tłoka: 68,0 mm lub 74,0 mm
Stopień sprężania: 9,0:1 lub 9,2:1 lub 10,4:1
Moc maksymalna: 31 kW (42 KM) przy 5500 obr/min lub 36 kW (48 KM) przy 5600 obr/min lub 43 kW (59 KM) przy 6600 obr/min lub 52 kW (70 KM) przy 6600 obr/min
Maksymalny moment obrotowy: 69 Nm przy 2800 obr/min lub 72 Nm przy 3300 obr/min lub 73 Nm przy 3800 obr/min lub 85 Nm przy 4200 obr/min
Skrzynia biegów: manualna 4- lub 5-biegowa
Napęd: przedni
Zawieszenie przednie: wahacze poprzeczne, zwrotnice kolumnowe typu McPherson, stabilizator
Zawieszenie tylne: trójkątne wahacze poprzeczne, 2-piórowy resor poprzeczny, amortyzatory teleskopowe
Hamulce: dwuobwodowe, przednie tarczowe, tylne bębnowe z regulatorem siły hamowania, hamulec ręczny mechaniczny działa na koła tylne
Ogumienie: 135 SR 13
Długość: 3231 mm lub ok. 3270 mm
Szerokość: 1480 mm
Wysokość: 1340 mm
Rozstaw osi: 2038 mm
Rozstaw kół przednich: 1250 mm
Rozstaw kół tylnych: 1224 mm
Prześwit: 142 mm
Masa własna: 655 kg lub 675 kg lub 660 kg lub 700 kg (zależnie od wersji)
Pojemność zbiornika paliwa: 30 l
Średnica zawracania: 8,9 m
Prędkośc maksymalna: 130 km/h lub 137 km/h lub 150 km/h lub 155 km/h
Zużycie paliwa: 5,6 l/100 km lub 5,8 l/100 km lub 5,3 l/100 km

Źródła:
(C) Wikipedia
Bringatrailer.com
Carblueprints.info
Welt.de
PODBIELSKI Zdzisław - Samochody włoskie; Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa, 1986